تا قبل از دوازده ظهر

دیروز شش هزار و پونصد تا قدم رفتیم. بچه ها تا چهار هزار تا رو خوب اومدن، تقریبا می شد چهار و نیم کیلومتر، چون مسیر متفاوت بود و مجبور به تکرار نبودیم رفتن راحت تر بود. روزهای قبل محل دویدن تقریبا تو هشت دور یا نه دور سه هزار تا رو کامل می کرد.

دیروز فقط جعبه سیاه رو خوندم

نصف شب هم بعد از ساعت سه استرس آزارم می داد و ترجیح دادم بخاطر مونولوگ های کشنده بلند شم و کمی درس بخونم.

الان هم منتظر مهمونم. در موقعیتی هستم که اومدنش خوشحالم نمی کنه اما تجربه بهم یاد داده بهتره خیلی به خودم سخت نگیرم

بعد از روز پنج شنبه دیگه با مامان صحبت نکردم. یک بار زنگ زد که جواب ندادم

بعدش نه از جانب اون خبری شده و نه من تمایلی به تماس دارم ...

برادر کوچکم هم دو سه شب پیش زنگ زد، جواب تلفنش رو ندادم، می دونستم احتمالا یک سری چرت و پرت قرار بگه و یه سری بی احترامی دیگه ...

اسم امسال رو باید بذارم نه به احمق ها!